Αμφιμονοσήμαντη αγάπη μου, για μία ακόμη φορά θα ήθελα να περιγράψω τις συντεταγμένες του εφαρμοστού διανύσματος που έχει αρχή την καρδιά μου και πέρας τα μάτια σου.
Μάτια που αποτελούν ταυτοτική συνάρτηση των δικών μου.
Όταν βλέπω τις καμπύλες της γραφικής σου παράστασης το μυαλό μου φτάνει στο μέγιστο άνω φράγμα της κάτω φραγμένης σκέψης μου. Όταν νιώθω το άγγιγμά σου, η χημική μου ισορροπία μεταβάλλεται.
Το σύστημά μου μετατοπίζεται προς εκείνη την κατεύθυνση που τείνει να αναιρέσει την επιφερόμενη μεταβολή. Μα το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο, 18 gr αγάπης που καίγεται όταν τα χείλη μου ενώνονται με τα δικά σου.
Λόγω πλαστικής κρούσης η κινητική μου ενέργεια μετατρέπεται σε δυναμική εξαιτίας του ύψους των 7 ουρανών στους οποίους με ανεβάζεις. Η βελόνα του αμπερομέτρου της καρδιάς μου, κοντεύει να σπάσει λόγω του ρεύματος που με διαρρέει σε κάθε άγγιγμά σου.
Μα όταν βρίσκεσαι μακριά μου η ορίζουσά μου μηδενίζεται και το σύστημά μας γίνεται αδύνατο. Αν και μόνο αν σ’ έχω αγκαλιά μου είναι D διάφορο του μηδενός και έχω μοναδική λύση να σου αποδείξω την αγάπη μου. Μία αγάπη που όλα τα σημεία ανήκουν στην ίδια κλάση ευθυγράμμων συγγραμικών διανυσμάτων.
Γι’ αυτό λατρεία μου σου ζητώ να κρατήσεις για πάντα την αγάπη μου ανεξάρτητη του V και της C σε Κ. Σ. πίεσης και θερμοκρασίας. Σ’ αγαπώ πολύ, τόσο πολύ που η αγάπη μου απειρίζεται και τ’ όριό της δεν ορίζεται.
