Ο τύπος μπαίνει στο γραφείο του ωτορινολαρυγγολόγου και αρχίζει να… γδύνεται.
«Κύριέ μου», του λέει ο ωριλά, «λάθος έχετε κάνει. Ο αφροδισιολόγος είναι ακριβώς δίπλα».
Απτόητος ο κύριος, συνεχίζει.
«Σας παρακαλώ», λέει ο γιατρός, «εγώ είμαι για τα αυτιά, τη μύτη, τέτοια πράγματα. Δίπλα ακριβώς είναι ο αφροδισιολόγος!».
Τίποτε ο άλλος. Όχι μόνο γδύνεται, αλλά… του δείχνει και το μόριο του το οποίο είναι και σε μαύρο χάλι. Γεμάτο αίματα, πύων, πρησμένο, μια αηδία σκέτη.
«Μα … σταμάτα», του λέει ο κύριος. «Ξέρω γιατί έχω έρθει».
«Γιατί;» ψελλίζει ο γιατρός.
«Άκου», του λέει ο κύριος. «Είμαι εργένης…». «Μαζί με άλλους επτά εργένηδες», συνεχίζει ο κύριος, τρώμε μια φορά τη βδομάδα μαζί και μετά παίζουμε ένα παιχνίδι…».
«Παιχνίδι; Τι παιχνίδι;».
«Να, σηκωνόμαστε γύρω από το τραπέζι, ακουμπάμε τα μόρια μας επάνω, κλείνουμε τα μάτια μας και με το δεξί του χέρι ο καθένας κρατάμε το παπούτσι
μας…».
Ο γιατρός έχει αρχίζει να τα … παίζει.
«Και λοιπόν;» ρωτάει.
«Ε, ο πρώτος που λέει ‘ψιτ’», συνεχίζει ο κύριος, «κοπανάει με το παπούτσι του το μόριο του διπλανού του».
Έξαλλος ο γιατρός, ρωτάει, λοιπόν:
«Ε, και τι μπορώ να κάνω εγώ;».
Και ο κύριος απαντά:
«Να, αυτό το γ,,,,,** το ‘ψιτ’ δεν ακούω γιατρέ μου…».
