Ατομο μπαίνει με κουκλάρα σε κοσμηματοπωλείο.
– Θα ήθελα κάτι καλό για την κοπέλα από εδώ…
– Βεβαίως κύριε, τι θα λέγατε για αυτό το δαχτυλίδι με το διαμάντια;
Ο τύπος ρωτάει την τύπισσα αν της αρέσει και μετά ρωτάει πόσο κάνει το δαχτυλίδι.
– 200.000 απαντά ο κοσμηματοπώλης.
– Ε!! ΟΧΙ και 200.000! Θέλω κάτι πιο ακριβό για το κορίτσι μου!
– Βεβαίως κύριε, τι θα λέγατε για αυτό το περιδέραιο με μαργαριτάρια που κάνει 500.000;
– Χμμμ…Μ αρέσει, θα το αγοράσω… Όμως…. Ξέρετε δεν κουβαλάω 500.000 μετρητά, θα σας πληρώσω με επιταγή…
Ο κοσμηματοπώλης το σκέφτεται…
– Ξέρετε, το πρόβλημα με τις επιταγές είναι ότι, χμμμ.., μπορεί να είναι ακάλυπτες. Χωρίς να θέλω να σας προσβάλω, τέτοια ώρα δεν μπορώ να την ελέγξω.
– Α, μην ανησυχείτε, και εγώ έμπορος είμαι και σας καταλαβαίνω… Τι θα λέγατε να σας δώσω την κάρτα μου και αύριο το πρωί που θα πάρετε έγκριση από την τράπεζα μου τη στέλνετε στο σπίτι.
– Σύμφωνοι!
Την άλλη μέρα το πρωί, ο κοσμηματοπώλης παίρνει τον τύπο τηλέφωνο:
– Ξέρετε, η επιταγή που μου δώσατε χθες… Η τράπεζα μου είπε ότι είναι ακάλυπτη…
– Α!!, μην ανησυχείς ρε φίλε…Σκίσ την…εγώ πάντως γά…..α!
