Ένας τύπος ψάχνει για δουλειά και γι’ αυτό πηγαίνει σε ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας.
Η μόνη δουλειά που υπάρχει είναι σε ένα συνεργείο που φυτεύει τηλεφωνικούς στύλους.
Στην ερώτηση πόσο είναι το μεροκάματο, ο φιλαράκος μας παίρνει την απάντηση ότι αυτό εξαρτάται από τον αριθμό των στύλων που τοποθετεί.
Αφού δέχτηκε να εργαστεί, το επόμενο πρωί εμφανίζεται στην δουλειά πανέτοιμος και ο εργοδηγός του δίνει μια λίστα με τα σημεία όπου έπρεπε να τοποθετηθούν οι στύλοι.
Το απόγευμα, ο φιλαράκος μας εμφανίζεται κατάκοπος και καταϊδρωμένος, δείγμα της σκληρής δουλειάς που είχε προηγηθεί.
Ο εργοδηγός εντυπωσιάζεται και υποθέτει ότι ο αριθμός των στύλων που θα έχει τοποθετήσει θα είναι μεγάλος.
Ρωτά λοιπόν έναν έναν τους εργάτες πόσους στύλους έβαλαν και ο πρώτος πληρώνεται για 9 στύλους, ο δεύτερος για 11.
Ο δικός μας, όταν τον ρώτησε ο υπεύθυνος πόσους έβαλε απάντησε:
– “Έναν!”
– “Έναν; Μόνο έναν; Οι δύο άλλοι έβαλαν 20 στύλους και εσύ έβαλες έναν; Άκουσέ με, θα σου δώσω άλλη μια ευκαιρία.
Αν δεν καταφέρεις να βάλεις περισσότερους, θα χρειαστεί να φύγεις γιατί δεν κάνεις γι’ αυτήν την δουλειά.”
Το επόμενο απόγευμα ο φίλος μας εμφανίζεται και πάλι, και φαινόταν δέκα φορές πιο κουρασμένος από την προηγούμενη μέρα.
Στην ερώτηση πόσους έβαλε ο καθένας, ο πρώτος απαντά ότι έβαλε 11 και ο δεύτερος 10.
Ο εργοδηγός ρωτά τον δικό μας πόσους έβαλε, πιστεύοντας ότι σήμερα θα τα είχε καταφέρει καλύτερα και εκείνος απαντά:
– “Δύο.”
– “Άκουσέ με, δεν είναι αρκετά και πάλι. Οι άλλοι τοποθέτησαν 21 στο σύνολο, εσύ πως κατάφερες να βάλεις μόνο δύο;”
– “Ναι… αλλά μήπως είδες πόσο αφήνουν έξω από το χώμα;”
———————————–
Ποίηση
Έχει ο Βερόπουλος
Να πάρω πλοίο ή αυτοκίνητο;
