– Μώρε συ Μανολιό, κατέχεις ήντα σκέφτομαι? Πρέπει να πάμε να αγοράσουμε έκειονα το NOVA για να θωρούμε τσι αγώνες και να παίρνουμε και μάτι κάνα βυζάκι όντε λείπει η κυρά από το σπίτι, ήντα λες?
– Ω ανάθεμά το, σα δεν έχεις δίκιο μώρε ‘συ Βαλάντη!
– Κατέχω μωρέ ότι έχω δίκιο αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα… Ανέ το πάρουμε θα μας κάτσουνε στο καφά οι υπόλοιποι συγχωριανοί και δε θα μας αφήνουν σε ησυχία… Κάτι πρέι να κάνουμε και δε κατέχω ήντα, έχει εσύ κιαμιά ιδέα ή όι?
– Λοιπόν Βαλάντη ακού εδά ήντα σκέφτηκα! Θα πούμε πως εγοράσαμε ένα πολύ άγριο κουλούκι( σκύλο ) και θα χτίσουμε ένα τοιχιό γύρω γύρω από το σπίτι μη τυχόν και πορίσει όξω και φάει κιανένα μικιό κοπελάκι. Έτσα θα το κάνουμε, πάμε εδά να αγοράσουμε τσι πέτρες.
Έτσι και έγινε… Οι δύο άντρες έχτισαν το τοίχο. Όταν τους ρώτησαν οι συγχωριανοί τους το λόγο εκείνοι αποκριθήκαν ότι αγόρασαν ένα πολύ άγριο σκύλο και σήκωσαν τον τοίχο για να μη βγει έξω και κάνει κακό στα παιδιά του χωριού. Οι συγχωριανοί έφυγαν αλλά δε τους πολυπίστεψαν…
Μετά από κάμποσες μέρες, ο Βαλάντης και ο Μανολιός έκαναν ένα ταξίδι στην Αθήνα προκειμένου να διευθετήσουν ορισμένες εκκρεμότητες με την επιδότηση του λαδιού. Τότε οι συγχωριανοί σκέφτηκαν να πάνε να δούνε τι είχε μέσα από τον τοίχο…
– Μωρέ ‘συ Σίφη, δε πα να δούμε ήντα διάολο έχουν οι άλλοι μέσα από το τοιχιό?
– Διάλε τσ ‘απολιμάρες και το ίδιο εσκεφτόμουνα κερατά Νικόλη! Πάμε πάμε.
Πάνε λοιπόν οι δυό τους έξω από τον τοίχο. Πατάει ο ένας πάνω στους ώμους του άλλου για να δει από μέσα… Με το που κοιτάζει μέσα, πέφτει κάτω!
– Ηντά ‘παθες μωρέ κουζουλέ γιάντα ήπεσες ?
– Ωωωωωωωφου μάνα μου όφου Παναγία μου και ήντα θα γενούμε? Πάμε να πα να φύγουμε, σήκω που σου λέω κερατά! Πάμε
– Ηντά ‘παθες μωρέ? Είδες το κουλούκι? Τόσο να άγριο είναι?
– Όι κακόμοίρη μου δε το ‘δα… Το πιάτο για το φαί του είδα και είναι τόσο να μεγάλο!
