—
Ένας άνδρας εισέρχεται στο αεροπλάνο, βλέπει τον αριθμό της θέσης του στην κάρτα επιβίβασής του, και κάθεται αθόρυβα. Το αεροπλάνο ήσυχο, γεμάτο από ανθρώπους που περιμένουν είτε με ανυπομονησία είτε με ήρεμη αδιαφορία για το ταξίδι που πρόκειται να αρχίσει.
Και τότε, στο πλαίσιο της πόρτας του αεροπλάνου, εμφανίζεται μια γυναίκα που κόβει την ανάσα. Το βλέμμα της γεμάτο αυτοπεποίθηση, η εμφάνισή της ακτινοβολεί μια σχεδόν μαγική αύρα. Κάθε βήμα της μετρημένο, κάθε κίνηση ελκυστική.
Καθώς προχωρεί στο διάδρομο, όλοι στο αεροπλάνο σταματούν και κοιτάζουν. Οι συνομιλίες παύουν, τα βιβλία κλείνουν, τα κινητά απομακρύνονται. Όλα τα βλέμματα είναι καρφωμένα σε αυτήν, σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος.
Και τελικά, με ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη, κάθεται δίπλα στο φίλο μας . Τον κοιτάει για μια στιγμή, μετά κλείνει τα μάτια της και ξεκινάει να ξεκουράζεται για το ταξίδι. Και οι άλλοι επιβάτες συνεχίζουν τις δραστηριότητές τους, αλλά η ατμόσφαιρα στο αεροπλάνο έχει αλλάξει.
– Απογειώνεται το αεροσκάφος και σε λίγο η γκόμενα βγάζει από το τσαντάκι της ένα πoρν$περιοδικό.
– Αρχίζει να το μετροφυλλά και από δίπλα ο τύπος έχει πια τρελαθεί.
– Θα κάνω το πρώτο βήμα λέει… κι ότι γίνει ας γίνει.
– Βλέπω μορφώνεστε… της λέει
– Ε ναι το κατά δύναμην λέει η κοπέλα.
– Και τι έχετε συμπεράνει από τη μέχρι στιγμή μελέτη σας; την ρωτάει
– Εχω συμπεράνει πως οι Άραβες έχουν την πιο μεγάλη… και οι Έλληνες την πιο χοντρή.
– Τέλεια … της απαντά… και το ονοματάκι σας;
– Λίτσα
– Εσάς;
– ΧΟΥΣΕΙΝ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
