Ένας στη Βέροια έπαιζε βιολί μα κάθε φορά πού έπαιζε, κ@ύλωνε. Αποφασίζει λοιπόν, να πάει σε γιατρό στην Θεσσαλονίκη να λύσει το πρόβλημα. Ο γιατρός τον εξετάζει, του λέει ότι δεν μπορεί να βγάλει διάγνωση και έτσι τον στέλνει σε ψυχολόγο.
Ο ψυχολόγος τον εξέτασε, δεν μπόρεσε ούτε αυτός να βγάλει διάγνωση και τον παρέπεμψε σε καθηγητή πανεπιστημίου στην Αθήνα. Παίρνει και ο ασθενής το βιολί του και μια και δυο, πάει στον επιστήμονα.
– “Γιατρέ μου το πρόβλημα έχει ως εξής:…… Κάνε με καλά σε παρακαλώ γιατί η δουλειά που κάνω είναι σκληρή και δεν αντέχω. Το φαντάζεσαι γιατρέ μου, να παίζω συνέχεια κ@υλωμένος;”
Τον εξετάζει ο γιατρός και του λέει πως δεν έχει κάτι το παθολογικό. Συνεχίζοντας τις εξετάσεις, κάποια στιγμή του λέει:
– “Για παίξε μου λίγο βιολί.”
Κάθεται απέναντι ο άρρωστος και αρχίζει να παίζει βιολί. Ύστερα από λίγο τον σταματάει ο επιστήμονας θριαμβολογώντας:
– “Το βρήκα, το βρήκα! Φίλε μου, το παθαίνεις αυτό γιατί παίζεις σαν μο@νί.”
