Ο καιρός πέρασε και έφτασε η μέρα του Συνεδρίου των σπερματοζωαρίων του Μήτσου. Μαζεύονται όλα τα σπερματοζωάρια και αρχίζουν τις συζητήσεις. Στο Συνέδριο η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη. Όλοι είναι νευριασμένοι.
– Κύριε Πρόεδρε δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό! Λέει ένα. Υπάρχουμε για ένα σκοπό, τη γονιμοποίηση, τη γονιμοποίηση λέγω. Και αντί να επιτελούμε το σκοπό μας τι γίνεται; Ρωτώ τι γίνεται; Και απαντώ. Τίποτα. Κάθε φορά που ετοιμαζόμαστε, γυμναστικές, παρφουμαρίσματα για το έτερον ήμισυ, ο δρόμος μπλοκάρεται από αυτό το λαστιχένιο σκουφάκι που φοράει ο αφέντης. Είναι εξωφρενικό!
– ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙ, φωνάζουν τα υπόλοιπα. Θέλουμε μία λύση.
Σκέφτεται λοιπόν ο πρόεδρος, σκέφτεται, σκέφτεται, και τσούπ! του έρχεται η ιδέα.
– Λοιπόν μάγκες ακούστε καλά. Την επόμενη φορά που θα ετοιμαστούμε για γ@μήσι θα οπλιστούμε με μαχαίρια, αξίνες και θα το σκίσουμε το γαμημένο το λάστιχο. Και έτσι θα γ@μήσουμε κι εμείς.
– ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ. ΖΗΤΩ Η ΠΡΟΕΔΡΑΡΑ ΜΑΣ, συμφώνησαν τα υπόλοιπα.
Την επόμενη μέρα, κατά τις δύο το μεσημέρι, ακούγεται γενικός συναγερμός: ΜΑΓΚΕΣ, ΣΤΑ ΟΠΛΑ
Αρχίζουν λοιπόν τα σπερματοζωάρια να παίρνουν μαχαίρια, όπλα και ότι άλλο βρουν μπροστά τους. Μπροστά ο πρόεδρος, πίσω οι άλλοι. Φτάνουν στο προφυλακτικό το βαράνε, το σκίζουν και αρχίζουν να τρέχουν μπροστά.
Ξαφνικά ακούγεται η φωνή του Πρόεδρου:
– Πίσωωωωωωω. Όλοι πίσωωωω. Σαμποτάζ!!!
– Τι έγινε ρε Πρόεδρε, τόσο κόπο κάναμε τώρα θα κωλώσουμε;
– ΣΑΜΠΟΤΑΖ. Πέσαμε σε σκατά!
