Παντρεύεται ένας άντρας σε ένα χωριό και μόλις πηγαίνει με την νιόπαντρη γυναίκα του στο σπίτι της λέει :
– Γυναίκα μου, κάνε ότι θέλεις, όμως μακριά από το στάβλο με το μεγάλο μαύρο άλογο, γιατί είναι πολύ άγριο και επικίνδυνο!
Το αντρόγυνο έζησαν αρκετά καλά χρόνια, όμως μια ημέρα η γυναίκα ξεχάστηκε, μπαίνει στον στάβλο, τρώει μια κλωτσιά από το άλογο και μένει στο τόπο.
Γίνεται η κηδεία, δεχόταν συλλυπητήρια ο σύζυγος, μόνο που ο παπάς του χωριού παρατήρησε ότι κάθε φορά που τον πλησίαζε το σύζυγο μια γυναίκα να τον συλλυπηθεί, εκείνος κουνούσε το κεφάλι προς τα κάτω, και κάθε φορά που τον πλησίαζε άντρας το κουνούσε προς τα πάνω.
Δεν είπε τίποτα βέβαια, αλλά μια την περιέργεια την είχε.
Περνάει λίγος καιρός, ξαναπαντρεύτηκε ο άντρας, πάλι τα ίδια και με την καινούργια του γυναίκα, “πρόσεχε της λέει, μακριά απ το στάβλο με το μαύρο άλογο”. Και που το είπε, τι κατάφερε; Ένα χρόνο μετά ξανάγινε το κακό! Μπήκε κι αυτή στο στάβλο, μια δυνατή κλωτσιά και πάλι το άλογο, πάει στα θυμαράκια κι ετούτη!
Καινούργια κηδεία, ξανά συλλυπητήρια, και πάλι ο παπάς προσέχει την ίδια συμπεριφορά από τον χήρο, να κουνάει καταφατικά το κεφάλι στις γυναίκες που τον συλλυπούνταν και αρνητικά στους άντρες.
Δεν άντεξε και λίγο μετά, τον ρώτησε. Τι να σου πω παπά μου, του απάντησε ο λυπημένος. Με πλησίαζαν οι γυναίκες και μου έλεγαν “ζωή σε λόγου σου” και εγώ τους έγνεφα “ευχαριστώ”. Όλοι οι άντρες με ρωτούσαν “το πουλάς το άλογο;” κι εγώ έγνεφα “όχι”!
