Πηγαίνει ο νέος διοικητής στο πιο ερημικό στρατόπεδο του Ιράν και ενώ του έκαναν την καθιερωμένη ξενάγηση παρατηρεί μια καμήλα δεμένη σ’ ένα απόμερο μέρος πίσω από το στρατόπεδο. Ρώτησε λοιπόν τον αξιωματικό:
«Γιατί είναι εδώ αυτή η καμήλα;»
Και του απαντάει ο αξιωματικός ντροπαλά:
«Κύριε διοικητά, όταν οι άντρες έχουν ανάγκες και δεν αντέχουν άλλο, έχουμε αυτήν την καμήλα και….καταλαβαίνετε…».
Τον διακόπτει αμέσως ο διοικητής τρελαμένος από αυτό που άκουσε και φωνάζει:
«Ντροπή να λες τέτοια πράγματα. Την καμήλα την παίρνω υπό την προστασία μου» και διέταξε και έφτιαξαν ένα στάβλο έξω από το κατάλυμα του. Την έβαλαν εκεί και δεν τη ξανά ακούμπησε κανένας, παρά μόνο για να την ταΐζουν και να την πλένουν.
Ο χρόνος όμως περνούσε βασανιστικά στο στρατόπεδο ακόμα και για τον διοικητή που μετά από 8 μήνες δεν άντεξε άλλο και πήγε στον στάβλο με την καμήλα και έμεινε εκεί όλο το βράδυ.
Το πρωί μετανιωμένος που πήρε την καμήλα από τους στρατιώτες φωνάζει τον αξιωματικό και του λέει:
«Μπορείς να πάρεις την καμήλα και να την πας εκεί που ήταν όταν ήρθα».
Και ο αξιωματικός όλο χαρά του λέει:
«Κύριε διοικητά, μπορώ να είμαι εγώ ο πρώτος που θα την καβαλήσω για να πάω στο διπλανό χωριό με την πουτ@να;».
